Pira-pirasong Aral

Ang buhay ay parang jigsaw puzzle. Binubuo isa-isa. Hindi sabay-sabay. Gayundin ang mga problema, nakaka-praning kung pagsasabay-sabayin. 

Huwag masyadong mag-alala sa iniisip ng iba. Hindi lang ikaw ang naiisip nila. Unfair naman kung lagi mo silang naaalala ngunit di ka naman mahalaga para sa kanila.

Matinding kalaban ang inggit. Isipin mo na lang na minsan ay nauuna ka, minsan nahuhuli. At sa bandang huli'y ikaw din ang makapagpapasaya sa sarili.

Ang buhay ay parang gulong. Minsan nasa itaas, minsan nasa ibaba. Ang mahalaga'y umuusad ka na mas lamang ang saya! 

Ang mga kaibigan ay dumarating…at umaalis...at may nagbabalik. Pahalagahan ang mga nananatili. Sa iyong pagtanda, sila ang mga pabaong maghahatid ng magagandang ala-ala.

Maging Responsable sa Pagtatapon

Umaga pa lang kahapon ay napansin ko na ang mga kalat sa harap ng bahay. Mga basura mula sa mga nagdadaan at mga duming dala ng hangin. Busy ako sa umaga kaya’t hindi ko na nagawang makapaglinis pa. Sa muli kong paglabas makaraan ang ilang oras ay nakatawag pansin  muli ang mga basura. Nakakairita man, hindi ko na lang ito pinansin. Bandang hapon na nang ako'y makabalik at syempre nandun pa rin ang mga kalat! Kaya’t kumuha ako ng walis at pansamantalang naglinis. Sa totoo lang ay hindi naman talaga kusang mawawala ang mga ito. Kailangang may gumalaw, kailangang may kumilos. (May related post ako  ukol dito) 

Dahil sa paglilinis, naging maganda na sa paningin ko ang daanan sa harap. At dahil din sa physical activity na ginawa ko, ay medyo nagboost ang Serotonin level sa aking brain. Ito ay  sinasabing ‘happiness hormone’. Nagkaroon tuloy ako ngayon ng ideya kung ano ang isusulat. 

Ngapala, heto ang mensahe ko para sa lahat!

Patalastas:
Naging busy ako sa isang website na sinasabing mabilis na mai-momonetize  ang mga posts mo kumpara sa  revenue na makukuha mula sa mga ads provider.  Kung sakali, ito’y isang magandang opportunity  para sa mga bloggers kaya sinubukan ko. Sa ngayon, medyo positibo ang developments pero hindi ko pa mai-se-share ang detalye hangga't wala pa akong pruweba  na may revenue nga. Baka next week ay makapagpopost ako tungkol dito.     

Mabuting Tinapay (at tubig)

'Mabuting tinapay' o 'good vibration bread' – Yan ang tawag ko ngayon sa Ostia. Yung manipis na tinapay na tinatanggap natin sa misa. Aminado ako minsan na hindi ako nakakapangumunyon pero sa ngayon pinipilit kong gawin ito regularly. Nuong isang linggo, habang nasa misa ako ay naalala ko ang Water Crystals Experiment ni Masaru Emoto, isang Japanese scientist.

Makikita nyo ang kaibahan ng mga water crystals! Di hamak na mas maganda yung dalawang nauna.

Yan naman ang epekto ng dasal sa mga crystals. Amazing!! Ang iba pang water crystal images ay ipinost ko dito.

Opinyon ko lang, kung ang polluted water na dinasalan ay nakapag-produce ng mga magagandang water crystals, ano pa kaya ang ostia na dinasalan din ng marami? Posibleng hindi ito kapani-paniwala sa ilan at paniniwala lang..  pero minsan ‘beliefs’ is more important ng ‘facts’.

Have a great new week! 

Ang orihinal na source ng mga images ay makikita dito.

Wish For You

Para sa panibagong weekend, 

heto ang wish ko para sa lahat!

May God give you...

For every storm a rainbow, 

for every tear a smile, 

for every care a promise 

and a blessing in each trial. 

For every problem life sends, 

a faithful friend to share, 

for every sigh a sweet song 

and an answer for each prayer. 

~Irish Blessings

Happy Weekend!

God bless!

Byahe ng Buhay

Ang buhay  ay parang isang byahe.

Sa simula'y dumadaan tayo sa patag na daan.
Madali at masaya at syempre yan ang gusto ng karamihan! 

Pero sadyang di maiiwasan ang rough roads. Yun mga daan na parang iniyuyugyog tayo  at minsan ay ikininauuntog natin  dahil sa mga problema. 

Kung pwede lang sana na laging sa highway ang daan na may tamang liwanag. Napapansin natin ang lahat ng karatula at mga warning signs... 

kaysa dumaan sa madidilim na tunnel ng kawalan ng pag-asa.

Hindi talaga tayo nakasisiguro sa bawat daan ng buhay. Kaya nga't madalas ay kailangang  tumigil at magpakarga. Magpahinga. Mag-isip-isip. Manalangin.   

Anyway, anumang uri ng daan ang pinagdaraanan ng bawat isa, hangad ko ang kaligtasan, katatagan at sana'y marating natin ang destinasyong inaasam-asam natin.  Happy trip!

(Ngapala, minsan sa'ting mga trips ay may humps at potholes din tulad ng nabanggit ko dito) 

Anong Mood Mo Ngayon?

Parang tinanong din natin ang sarili kung tayo ba dapat ang pumili ng damit na isusuot o kaya'y gamit na gagamitin? O sadya lang mas madaling pumili ng isusuot at gamit kaysa sa emotions? Emotions o mood na madalas ay nakasalalay sa mga pang-araw-araw na pangyayari sa buhay? Sabagay,  hindi pa rin nararapat na  ibang tao o pangyayari ang magpasya nito para sa atin. Most of the time, we are responsible, we are responsible for our well-being.  And it is up to us to choose what's best for us.

There are good and bad times, but our mood changes more often than our fortune. ~ Jules Renard

The greater part of our happiness or our misery depends on our dispositions and not on our circumstances. ~Martha Washington

I don't wait for moods. You accomplish nothing if you do that. Your mind must know it has got to get down to work.  ~ Pearl S. Buck

Minsan Gustong Bumitaw

Papalapit na Okasyon

Papalapit na!  Kagabi’y  sinalubong ako ng isang 6-taong gulang  na pamangkin ko at excited na nagkwento na sa darating na Pasko ay pabibili siya ng maraming toys. (Nagpaparinig ba siya???). Kaninang umaga naman ay isang Christmas carol ang narinig ko sa radyo. Ahh, Andami nang nagpaparamdam! I mean, marami ng warnings! Hehe.. Kung pwede lang sabihin sa panahon na “Teka, hinay-hinay lang muna, wala pa akong savings!” Dahil sa totoo lang, malaki ang impluwensya ng komersyalismo sa okasyong ito. Bakit nga ba masyadong naging magastos ang celebration ng holiday season? Sabagay nasa tao din yan. Nasa desisyon  ng bawat isa kung gagawin nyang simple o magarbo ito. Ang Pasko ay paggunita sa kapanganakan ni Hesus. Ito ay  nasa ‘puso’ at wala sa ‘bulsa’.  At gaya ng lahat, ang panahon ay lumilipas gayundin ang saya, lungkot o anupamang bagay. Anyway, share ko din ang isang magandang mensaheng ito.

Invite Him in this Christmas,

This Savior from Above;

The gift He seeks you need not wrap –

He only wants your love. ~Berg 

Kapag Hindi..

Kapag di mo sisimulan, walang matatapos.

Kapag di ka magtatanong, malamang hindi ang sagot. 

Kapag di ka iinom, hindi mapapawi ang uhaw!

Kapag di ka magtatanim, mayron kayang aanihin?

Kapag di ka kakain, gutom ka pa rin!

Kapag di  isusulat, walang makapagpapa-alala.

Kapag di hahasain, mananatiling mapurol at walang talim.

Kapag di ka hahakbang, nasa dating lugar ka pa rin.

Kapag di ka kikilos patungo sa iyong minimithing direksyon, wag asahang mararating iyon.

Mensahe ko yan para sa sarili. 

Dahil kapag di ipinapaalala, malapit kay Amnesia.

Sagot sa Prayers

Yes, No, Wait ~ Yan ang response sa prayers natin tulad ng nasabi ko sa naunang post.  Yan din ang naging sagot sa aking prayers noon.

Dalawang oras din ang byahe  ko papunta sa'king trabaho. Nakakapagod. Pero higit na ikinapapagod ko ay ang pagiging ‘iritable’ ng boss ko. Palaging mainit ang ulo at sinisigawan ang  mga staff sa kaunting pagkakamali. Nag-resign ako.  Nagpasyang maghanap ng trabaho sa lugar na malapit sa amin. Matagal akong nabakante at mas nakaka-depress pala ang maging tambay. Araw-araw ay ipinagdarasal ko na may makuhang trabaho. Isang araw, answered prayer ako.  For job interview sa isang company na malapit sa amin! Pasado ako sa naging interview at exam. Pinabalik ako ng Vice President para sa final interview. Excited ako! Pero isang tanong ang nagpabago ng mood  ko nung araw na yon. Tanong niya: “Willing ka bang mag-undergo ng training at mapa-assign sa Davao?”  ”Ha?, Anak ng Tipaklong! Nag-resign ako sa Manila para mapalapit sa amin at pagkatapos  ay ganyan ang maririnig ko?”  Ooops.. naisip ko lang iyon…Pero ang isinagot ko  ay  “Sir, pag-iisipan ko po.” Ang sabi nya’y tumawag ka agad  after 2 to 3 days.

Malungkot ako nang lumabas sa kanyang kwarto. Nag-iisip. Pagkatapos ay nakita ko ang dating kaklase nung High school na duon pala nagta-trabaho. Kumustahan. Ang sabi niya’y maganda naman ang pasweldo at benefits sa company. Kwentuhan pa ng kaunti at nagpaalam na din ako agad.

Pinag-pray ko na sana’y tama ang maging desisyon ko. Although malungkot ako dahil ayokong ma-destino sa malayo.  Dumating ang ikatlong araw at kailangan ko nang magdecide. Tinawagan ko ang Vice President at nag-aalinlangang nagsabi ng ganito: “Sir I regret to inform you na hindi ko na po tatanggapin ang work na yun.” Di ko alam kung ano ang naging reaksyon niya. Ang natandaan ko ay ang naging reaksyon ko. Isa na yata sa mga pinaka nakaka-depress na araw iyon para sa akin. Naglalakad pauwi na parang binagsakan ng langit at lupa!  Tinatanong ang Diyos kung bakit binigyan ng pag-asa na kanya namang babawiin.

Nabalitaan ko na lamang na umalis patungong Davao ang isang grupo para sa training. Kasama pala duon si classmate. Nagpatuloy ako sa paghahanap ng trabaho. Makalipas ang ilang araw, ay nabalitaan kong nakabalik na ang grupo. Iniuwi sila bilang malalamig na bangkay!!!. Nagulat ako, di makapaniwala! Di ko na matandaan ang eksaktong pangyayari pero may aksidenteng naganap. Iisa ang nakaligtas. Nagpunta  ako sa lamay ng classmate ko. Nalungkot ako para sa kanya. Pero  dapat ba akong matuwa para sa sarili? Kung tinanggap ko kaya ang trabaho? Kung kasama kaya nila ako? Naglalaro ang maraming tanong sa isip ko nang batiin ako ng isang babae na naglalamay din. Isa sa mga boss sa company. Mukhang pamilyar daw ako ang sabi niya. Nasabi ko na lang na naging aplikante ako sa kompanya nila.

Kinalimutan ko na ang kumpanyang iyon.  ‘NO’ ang sagot ng Diyos sa aking  prayers that time pero nalaman ko rin kung bakit ‘HINDI’. At ipinagpasalamat ko iyon.   Lumipas ang isang taon na yata, nakapagtrabaho ako bilang  Management Trainee sa isang fastfood chain na medyo may kalayuan din. Isang araw, nakatanggap uli ako ng tawag mula sa kumpanyang iyon.  Bago na pala ang Hiring Manager at nakita daw niya  na nasa ACTIVE file pa rin (??) ang application ko sa kanila. May bakanteng posisyon dun sa may lugar namin. Tinanong nya ako kung intresado ako. Sandali ako nag-isip at sinabi kong…. ‘YES!’

Natanggap ako sa company. Nakapagtrabaho ng mahigit dalawang taon.  Ang akala kong ‘NO’ sa aking prayer ay   naging  ‘WAIT’,  at nang kinalaunan ay naging ‘YES!’